EŞİK

​Öyle bir eşik ki,ya hiç sonunu düşünmeyeceğim ya da ne olursa olsun diye dibini sıyıracağım…

Yok geçmiyor,azalmıyor.Mış gibi unutuyorum ama hepsi o kadar.Tüm hücrelerimde yaşıyorum,bazen nefes alamıyorum boğuluyorum.Bazen uykumdan defalarca ölmüş gibi uyanıyorum.Çare bulamadığım ender zamanlardan biri;( 

Çaresi yok,çözümü yok.Sadece kabul gel gör ki kabulle ret arasında kalmak ruhumun sıkışması.

Koltuk benim mesela araba benim,kahve içtiğim bardak benim de o değil.Hiçbir şeyim olmasa bile keşke benim diyebilseydim.Sahiplenmek için değil,kalbi bedeni ruhu bana ait olsaydı ama ıhıh…

O da mış gibi yapıyor,biliyorum çok zorlanıyor.Canı ben gibi yanıyor mudur bilmiyorum ama zorlanıyor biliyorum…

Onu,kendinden daha çok sevdiğimi biliyor.Herşeyi göze alabileceğimi biliyor ama yüreğimde ki kordan haberi yok.Yaşadığım korkunun şiddettinden habersiz…

Hergün “yaoma”diyorum,her gece kendime masallar anlatıp uyuyorum.Her sabah sesini duyacağım için uyanıyorum ama ne hakla ? 

Sevmek her duruma alışmak,kabul etmek mi ? 

Sevmek koşulsuz ama sonuçları acımasız değil mi? 

Severken bitiyorum,severken ölüyorum Anne ;(